Alpengebied, Seez en La Rosiere           26 juli t/m 9 augustus 2014

Na twee jaar Europa wilden we eigenlijk weer eens gaan vliegen. Maar vanwege de baanonzekerheid van ons allebei kozen we dit jaar voor een vakantie ‘in de buurt’: La France. Niels is in het verleden gaan wandelen in het Parc la Vanoise, de Franse Alpen, en vond dit erg mooi. We besloten om 2 campings te boeken in dit gebied te boeken. Op camping Le Reclus in Séez vlakbij Bourg St Maurice vonden we een bijzondere accomodatie, een Yourt en op de camping La Forêt in La Rossière boekten we een mobil-home. Van zondag 27 juli t/m zaterdag 9 augustus. Inderdaad, de reisdagen (zaterdag) voor ons, als stel zonder kinderen, waren de twee drukste zaterdagen van de vakantie. Ach ja, we zouden wel zien…..On y va!

 

Zaterdag 26 juli

De vakantie is begonnen, hoera! Vertrokken om 11.00 uur en ja hoor, de eerste file betrof de rondweg Eindhoven. Gezellig tussen allemaal gezinnen ook waarschijnlijk op weg naar de Route du soleil. Duurde maar even en wonderwel hebben we daarna gewoon door kunnen rijden. De laatste rit in onze zilvergrijze Fiat Punto, want na de vakantie ruilen we hem in voor een zwarte Fiat Punto Evo uit 2011…..met airco, heerlijk! Voor nu volstond Arco en het blazen in elkaars gezicht, maar dat mocht de pret niet drukken. Luisterend en meezingend met oa Anouk, Ilse de Lange, Blof scheurden we richting het zuiden. Om 17.00 uur vonden we het welletjes en vonden we een mooi plekje op een camping vlakbij de snelweg. Een moment van sentiment kwam naar boven toen we onze eerste gezamenlijke tent van ca 12 jaar geleden weer opzetten, de mooie groene koepeltent, ook wel grappend door anderen genoemd ‘de kaasstolp’. Op het 130 cm (breedte) tellende liggedeelte plaatste ik mijn dikke zelfopblaasbare mat en daarnaast lag Niels’ zilverfolie matje van 1 cm dik. Verschil moet er zijn. Maar daarbovenop onze heerlijke donzen bekbedden, het zag er erg knus uit.

Boodschappen gedaan. Salade met croissants en wijn gegeten en gedronken aan de picknicktafel naast een klein riviertje met schattige eendjes. De vakantie is begonnen!

 

Zondag 27 juli

Heerlijk geslapen in onze kaasstolp. Alles ingepakt, croissantjes gegeten en weer op pad. Op de snelweg was het weer verbazingwekkend rustig en uitgestorven, dus wij scheurden weer verder. Na enkele stops en wisselingen arriveerden we om 13.00 uur op de camping, gelegen in een prachtige omgeving! Dereceptie was gesloten tot 15.00 uur, dus zijn we eerst info gaan halen bij de VVV en hebben we pizza gegeten in het centrum van Bourg St Maurice. Een stadje met een pittoresk centrum waar we op het terras genoten van onze maaltijd.

Op de camping werd ons een yourt aangewezen op de mooiste plek: in de hoek, omringd door bomen en met zicht op de hele camping. De zon scheen. Wat wilden we nog meer?

We hebben eerst onze ogen uitgekeken in de yourt, wat een geweldig leuke inrichting. Mooie houten beschilderde meubels, een schattig laag bed, vrolijk gekleurde kussens en lantaarns, een koelkastje, kleden op de grond. Heel gezellig! Het doek op het dak werd verschoven, zodat het zonnetje er doorheen kon schijnen, wauwie. Hier kunnen we ons wel een weekje vermaken!

Na het inruimen van de spullen het thuisfront laten weten dat we veilig gearriveerd zijn en stokbrood met tonijn gegeten. ‘s Avonds nog een ommetje over de camping gemaakt. Het is terrasachtig en er staan voornamelijk Fransen. Veel tenten en caravans, maar dus ook 5 yourts, enkele chalets en een stacaravan en een pipo-wagen, ook erg leuk. Bij de receptie is er gratis wifi, dus je ziet daar vooral jongeren op hun telefoon buiten aan het internetten. Want stel je voor dat je iets mist van het thuisfront??? Ach, wij hebben ook onze tablet mee, maar dat is vooral om het weer te checken. Er is nog een kleine snackcorner met terras en een jeu de boules baan.

 

Maandag 28 juli

Heerlijk geslapen in de yourt! Vanochtend is Niels naar de bakker gelopen en heeft verse croissants en stokbrood gehaald. Lekker buiten in de natuur opgegeten, wat een luxe he! In de ochtend zou het nog zonnig zijn, dus na het ontbijt onze wandelschoenen aangetrokken en op pad gegaan. Vanuit de camping liep er een wandeling genaamd Circuit de la Contesse Cecile. Een wandeling van ca 2,5 uur met een stijging van 400m. We liepen door het bos van Bocheres en kwamen eerst uit bij de oude watermolen van Saint Germain. Leuk om te zien, maar ik vond de honden die met mij wilden spelen leuker. Ze legden een stuk hout voor mijn voeten neer, waarna ik het een paar keer weggooide. Blij kwispelend herhaalde dit spel zich een paar keer. De enorm grote Sint Bernardhond was ook prachtig om te zien en begroette ons luid blaffend vanuit zijn hok toe. We vervolgden onze weg door een alpenweide en het bos. Het was een mooie wandeling waarbij we uitzicht hadden op de bergen tegenover ons. Na een aardig pittige afdaling (‘wanneer vergeten we nou eens een keer niet onze wandelstokken’) kwamen we weer bij de camping uit. Mijn voeten brandend, maar ik had toch maar mooi bijna 3 uur gewandeld.

‘s Middags regende het en hebben we boodschappen gedaan bij de SuperU, samen met velen anderen die ook niet wisten wat anders te doen tijdens de aanhoudende spetters. Na de boodschapjes lekker gelezen in onze yourt. ‘s Avonds ontdekten we dat de camping ook een knus binnenverblijf heeft waar je kunt koken en zitten. Daar hebben we een gezonde pasta gemaakt en gebuurt met 2 stellen die naar een bruiloft waren geweest van een college. Later op de avond nog gekletst met een stel uit Californie met hun 10-jarige dochter die een rondtrip maken door Zwitserland, Italie en Frankrijk. Leuke lui en gezellig!

 

Dinsdag 29 juli

Regen, regen en nog eens regen samen met 17 graden. Niet echt vakantieweer, maar het mocht de pret niet drukken. We zaten heerlijk droog in onze gezellige yourt! Boekje erbij en genieten maar van dit knusse tafereel. In de middag klaarde het op en zijn we gaan winkelen in Bourg St Maurice. De hoofdstraat had erg gezellige en authentieke winkeltjes met allerlei ambachten uit de streek. Prachtig houtsnijwerk, de lekkerste worsten en kazen. Maar ook winkeltjes met Oosterse snuisterijen en leuke, hippe kleding.

‘s Avonds weer gekookt in de gezamenlijke keuken. Ditmaal genoten van een gezonde rijstschotel vergezeld van een heerlijk glaasje(s) wijn en oja ook ons dagelijkse gezonde yoghurt-toetje.

We kwamen de ‘oude bekenden’ uit Nederland en later die uit California weer tegen en hebben weer leuk informatie over onze landen en reizen uitgewisseld. Of ja, niet alle info was leuk, want Kirk vertelde over een aanval van een beer. Tijdens een wandeling in Yellowstone National Park was hij in z’n eentje aan het wandelen en zag hij ineens een beer op hem af komen rennen. Deze grizzly beer was wrs abrupt gewekt door het geluid van krakende taken. Kirk moest snel handelen. In een boom klimmen kon niet, want vanwege de branden daarvoor waren de bomen afgebrand. Ineens stond hij aan de ene kant van een boomstam en de beer aan de andere kant en speelden ze een soort van ‘kiekeboe’. Kirk wist dat de beer niet ging opgeven en dacht aan een laatste mogelijke actie: zich voordoen als dood, oftewel op de grond gaan liggen op je buik met je handen gekruist achter je nek ter bescherming. En dan maar hopen dat het goed afloopt……En dat deed het gelukkig, nadat hij eerst een beet in zijn hoofd had gekregen en een paar uithalen van de nagels over zijn handen en rug voelde gaan. De beer ging er weer vandoor. Kirk stond op en vlak daarna kwam er een wandelend stel aan die nietsvermoedend hun kleed uitspreidden en ging picknicken. Erg surrealistisch. Ze dachten dat Kirk een grapje maakte, todat ze zijn wond zagen. Toen Kirk het gemeld had bij de Visitorscentre werd de baliemedewerker helemaal hilarisch, want dat had hij nog nooit meegemaakt in 25 jaar. Goh, wat een verhaal zeg. Ik wil ook nog graag een keer naar Yellowstone en al die andere prachtige parken, maar ja…..Stephanie vertelde ook over haar avontuur dat een beer haar auto had vermorzeld op zoek naar eten. Domme toeristen laten vaak eten of andere geurende producten in hun auto achter (ipv in special bare-proof boxen) en beren zijn inmiddels gewend aan het openbreken hiervan. Zelfs een kauwgom achter het kleinste prullenklepje weten ze al te vinden.

Na dit verhaal vroeg Stephanie wat wij voor werk deden en ik vertelde over mijn werk als autismebegeleider. Niet zo spannend als de verhalen van de beren, maar toch waren ze een en al oor en stelden veel vragen. Het was weer een erg gezellige avond. Leuk om al die verhalen te horen en te zien hoe zij en wij leven.

 

Woensdag 30 juli

Voor vandaag was de weersvoorspelling weer wat zonniger gesteld en dus gingen we rond 11.00 uur op pad. Naar Tignes, een ski oord waar je prachtig kunt wandelen. De weg er naartoe leidde al tot fraaie uitzichten die we vastgelegd hebben op camera. Na het passeren van het stuwmeer gingen we steeds meer omhoog en werden de uitzichten nog mooier. Totdat we de ‘hoek’ omreden en we verwelkomd werden in Tignes door het aanzicht van een inmens groot en lelijk betonnen hoogbouw. Goh, subtiliteit komt hier niet in het woodenboek voor denk ik. Gelukkig bevatte het centrum ook de schattige, authentieke houten herkenbare hotels met de bakken geraniums aan het balkon. Het uitzicht op de bergen maakte veel goed. Het was een levendig oord, waar ook in de zomer moeite werd gedaan om het de toeristen naar de zin te maken. Voor de jeugd waren er springkussens, kleine voetbalveldjes, skateramps. Het meer kon je induiken vanaf een helling die je in het water lanceerde. Wat helemaal geweldig was om te zien waren de vele stoere bikers die met de kabelbaan omhoog gingen en vol enthousiasme de berg af raceten. Stelletje waaghalzen zeg!

We aten een broodje op het terras en keken naar alle activiteiten die de lelijke betonnen gebouwen even deden vergeten. Na de lunch wandelden we langs het meer en startten we onze wandeling de berg op, richting een meer. We waren amper begonnen of er scheerde ineens een marmot vlak langs ons heen. Snel de camera gepakt en ja, hebbes, 2 mooie shots van het beestje tussen de alpenweidebloempjes. Alsof ie special voor ons poseerde! We vervolgden onze route en klauterden steeds hoger de berg op. Helaas werd de bewolking ook steeds dikker en het uitzicht steeds minder. Maar, eenmaal boven, na veel gepuf van mijn kant, werd onze moeite flink beloond. Een mooi meer, een leuk houten schuurtje, omringd door bergen in een prachtige kleur groen sierden ons uitzicht. We wandelden door deze mooie omgeving en het wolkendek werd dunner en dunner, zodat we bij de afdaling enkele leuke foto’s hebben gemaakt. Een paar keer hielden we pauze om naar de voorbij scheurende fietsers te kijken, erg leuk. Ook waren er een paar beginners die onderuit gingen, ook leuk om te zien, hahaha. Het was een mooie tocht!

Na Tignes zijn we ook nog naar Val d’Isere geweest, de laatste plaats in het dal van de Tarentaise. Het was eens een klein gehucht, maar is nu een grote wintersportplaats als zomervakantieoord. De omgeving was ook hier erg mooi: hoge Bergen, steile kloven, bruisende rivieren en prachtige vergezichten. We hebben een rondje door het centrum gemaakt en zijn daarna weer huiswaarts gekeerd.

‘s Avonds weer eens pasta met allerlei verse groenten onder het genot van rode wijn, jammie. Ervaringen uitgewisseld met Kirk, Stephanie en Eva. Zij zijn zich aan het orienteren waar nog allemaal naartoe te gaan en zo hebben we leuke gesprekken gehad over onze reiservaringen. Het is een actief gezin dat in hun thuisland veel te vinden is in het buitenleven. Mountainbiken, Rock climbing, Kayakken, Cross country Skiing. Ook hier ondernemen ze vooral outdoor activiteiten. Helaas zit het weer tot nu toe nog niet helemaal mee in Frankrijk. Uitzonderlijk, zeggen de Fransen, ach ja, het mag de pret niet drukken.

 

Donderdag 31 juli

Vandaag staat het bezoek aan Les Arcs op het programma. We starten de rit met de Funiculair Arc-en-Ciel. Een treintje dat net als een kabelbaan recht de berg op gaat. Voor mij weer een hele beproeving, maar met ogen dicht kom je een heel eind. Niet genoten van het uitzicht onderweg dus, maar des te meer van het uitzicht eenmaal boven op Les Arcs 1600. Wauw! Blauwe lucht, veel zon en prachtig zicht op de toppen rondom ons. Maar, we waren nog niet op onze plek van eindbestemming. Een gratis busrit bracht ons naar Les Arcs 2000, onderweg passeerden we ook Les Arcs 1950. Tesamen met Les Arcs 1800 dat een stukje verderop ligt, vormen dit 4 geweldig mooie ski-stations, waar je ook in de zomer kunt genieten door het maken van mooie wandelingen. Een leuke wandeling bracht ons naar het Lac de la Vallée de l’Arc. Onderweg kwamen we een schapenherder met zijn enorme kudde tegen. Geweldig leuk om te zien was de actie van de Border Collie die continue op commando van zijn baas de verloren schaapjes weer terug bij de kudde bracht. Bij het meer hebben we even gepicknickt en daarna zijn we naar Arc 1950 gewandeld. Onderweg kwamen we een groep kids tegen die les kregen in boogschieten. Het ging net als golfen, alle pijlen richting 1 ‘hole’ en van daaruit weer verder. Het centrum van Arc 1950 was gezelliger dan de grote betonnen gebouwen op Arc 2000. Hier waren nog veel authentieke gebouwen, gezellige terrasjes en ook voor de kinderen weer veel spelactiviteiten. Tafeltennis, sjoelen etc. Met de bus zijn we naar Arc 1800 gegaan, waar we na een lekker broodje begonnen zijn aan de wandeling naar Arc 1600. Een mooie balcony wandeling. Van een stel dat voor ons liep leerde ik de Myrtilles kennen, oftewel blauwe bessen die daar volop in de natuur groeien. Jammie en ik weer in mijn nopjes als kruiden en natuurfreak. Vanuit Arc 1600 gingen we weer naar beneden met de Funiculaire en dit keer heb ik mijn ogen goed de kost gegeven en genoten van het uitzicht. Voor mensen zonder hoogtevrees is dat moeilijk te begrijpen. Omhoog gaan is enger, want dan voelt het alsof het gat achter je aan je trekt. Als ik omlaag ga heb ik zicht op dit gapende gat en voel ik meer de controle. Afijn, iedere gek z’n gebrek zullen we maar zeggen. Het was een heerlijke dag!

 

Vrijdag 1 augustus

Jaaaaa, vandaag scheen de zon op en top, heerlijk! Niels had z’n wekker gezet op 7 uur, want hij ging een lange wandeling maken. Ik draaide me nog een keer om en had een relax-dagje. Genieten van de zon, lezen, croissantje eten en oja, de handwas doen.

Niels kwam pas om 17.00 uur terug, maar hij had halverwege een sms gestuurd dat de tocht wat langer zou duren. Hij was eerst naar de Pointe de Pralognan gelopen op 2663 meter en had 2000 meter geklommen. Pffff, wat een stoere bikkel he! Daarna heeft hij nog enkele meertjes bezocht, Lacs de Forclaz en de afdaling ingezet. Moe, van de 37 gelopen km’s (!), maar zeer voldaan liet hij de prachtige foto’s zien van zijn tocht. Errug mooi!

‘s Avonds hebben we weer gekookt in de gezamenlijke ruimte waar ook ‘onze vrienden’ Kirk, Stephanie en Eva aan het kokerellen waren. Kirk vroeg of wij wisten hoe je erwtensoep moest maken. Wij keken hem lachend aan, ‘In de zomer?’. Na een uur pruttelen hebben ze er smakelijk van gegeten. Ik vertelde over mijn kruidenhobby en we lieten ze kennismaken met vlierbessenwijn die Niels van een college had gekregen. Buiten nog even de struik laten zien en tot de conclusie gekomen dat het bij hen Elderberry heet. Stephanie vertelde over haar werk als fotograag en Eva over haar audities voor een rol in de musical Peter Pan. Kirk en Stephanie geven Eva zelf onderwijs, omdat ze het onderwijs bij hen van onvoldoende kwaliteit vinden. Eva volgt digitale lessen en moet op bepaalde momenten dan toetsen doen via internet, zodat ze straks genoeg kennis heeft om naar Highschool te gaan. Veel mensen geven hun kind zelf onderwijs daar, iets wat mij toch wel vreemd in de oren klinkt. Je mist toch het sociale aspect zou ik zeggen? Afijn, het was weer interessant om een kijkje te nemen in elkaars leven.

 

Zaterdag 2 augustus

Onze laatste nacht in de yourt gehad. Vroeg op, alles inpakken, beetje schoongemaakt en om 10.00 vertrokken richting Aime. Een rondje centrum gedaan en toen door naar Les Plagnes. Net als Les Arcs bestaat dit uit diverse ski-stations. Wij parkeerden bij Plagne Village en hebben een korte wandeling gemaakt. In dit gebied was het een stuk rustiger, omdat de racende jongeren op hun fietsen hier ontbraken. Het gebied was wel weer erg mooi. Voor een leek op ski-gebied probeerde ik me voor te stellen hoe dit eruit zou zien in de winter en ik kreeg zowaar zin om het eens een keer te gaan uitproberen, het skieën. Wie weet, de wonderen zijn de wereld nog niet uit he!

In Bourg Saint Maurice hebben we lekker geluncht in het gezellige centrum, nog even gewinkeld en tenslotte flink wat boodschappen gedaan. Onze volgende plaats van bestemming is namelijk La Rossiere, wat vlakbij ligt, alleen z’n 30 haarspeldbochten verder en op ca 1800 meter. De weg er naartoe viel me mee en we kwamen rond 16.00 uur aan bij de camping. We werden erg hartelijk welkom gegeten door Silviane. Heel anders dan door de sjaggerijnige Melanie bij Le Reclus. We kregen een rondleiding en ze bracht ons naar ons mobil-home. Erg nieuw, mooi en netjes van binnen en met een super mooi uitzicht op Les Arcs en de besneeuwde toppen van de Aiguill Rouge op 3226 meter hoogte. Heerlijk, een prima nieuwe plek. Na het uitpakken zijn we via een binnendoor bospaadje, erg mooi ook trouwens, naar het centrum gewandeld. La Rossiere is een ski-oord, maar dan wel een gemoedelijk en gezellig ski-oord. Geen hoogbouw, maar alles authentiek. Een knus en leuk centrum met veel Outdoorwinkels en restaurantjes. Het ademt activiteiten en overal zie je wandelaars, fietsers, bikers etc. Maar, toen werd de lucht ineens erg donker en moesten we ons haasten om voor het onweer terug te zijn. Zo boven in de bergen knalt het allemaal nog wat harder en flitst het feller, maar eenmaal veilig in onze stacaravan, kan ik daar juist enorm van genieten.

 

Zondag 3 augustus

La Rossiere is een echt ski vakantie dorp. Om de toeristen ook in het zomerzeizoen naar hun prachtige dorp te trekken organiseren ze tal van activiteiten. In een gids hebben we het e.e.a. aangekruisd om naartoe te gaan waaronder een show met de echte, grote Sint Bernard honden.

In een grote witte tent liepen en zaten diverse prachtige beesten. De baasjes lieten zien hoe ze verzorgd worden, hoe ze met een karretje lopen, hoe ze samen spelen. En vooral hoe ze van die heerlijke kwijlslierten aan hun bek hebben hangen, yerg. Niels was de gelukkig om er een op z’n broek gesmeerd te krijgen, hahaha. Het was een leuk uurtje en leverde wat lollige foto’s op.

‘s Middags Die Pappie gebeld in la Hollande om hem te feliciteren voor z’n alweer 73e verjaardag. Dat ie een dagje ouder wordt blijkt uit het feit dat ie de schoonheidspukkel (oftewel wrat) van Grover naast z’n neus aanzag voor een teek en hem er bijna van afsneed met z’n zakmes. Daar maak je geen vrienden mee hoor…..! Grapje he pa….

‘s Avonds hebben we voor het eerst in ons gezamenlijke leventje eten gehaald bij de traitteur. Een superknus en gezellig winkeltje met de meest lekkere dingen tentoongespreid, zodat we moeilijk een keuze konden maken. Het werd lasagna met diverse soorten kaas en kruiden, gevulde paprika met chili con carne en gevulde tomaten met gehakt. Heeeeeerlijk! Afgemaakt met een bijpassend (huis)wijntje hebben we bourgondisch genoten met z’n tweetjes. Proost!

 

Maandag 4 augustus

Vandaag werden we gewekt door vrolijke vogeltjes en zonlicht dat naar binnen scheen. Na het ontbijt wat steevast bestaat uit croissants en stokbrood met chocopasta en emmentaler kaas, echt zoooo lekker, gingen we richting  de Col du Petit-Saint-Bernard. Vanuit de Hospice hebben we een wandeling gemaakt naar het Lac sans Fond, wat betekent Meer zonder achtergrond. Waarom het zo heet, geen idee, want het is niet zo dat ineens de wereld ophield ofzo achter het meer. Afijn, op onze weg naar het meer passeerden we eerst meerdere verstrooide toeristen die net als wij het juiste pad probeerden te volgen in de wir-war van paden. Eenmaal het juiste pad gevonden, doorkruisten we de Alpenweiden met mooi gezicht op de valley van de Haut-Tarentaise en het massief van de Mont Blanc. Wat wil je nog meer? We stegen van 2153 naar 2456 meter en na zo’n anderhalf uur klauteren bereikten we het meertje. Omringd door klingelende koeien die nieuwsgierig kwamen kijken naar hun gasten. Aan de rand van het meer hebben we gepicknickt en genoten van het uitzicht, wauwie!

Om half 5 zijn we naar een Rock ‘n’ Rose concert geweest, met deze week een optreden van het duo Wargo, dat jazz-pop-brazilliaanse en Cubaanse ritmes speelden en zongen. Het regende, maar wij hadden een mooi droog plekje. Het was een superduo, zo leuk! De vrouw had een prachtige stem en het pianospel van de man werkte zeer aanstekelijk om te gaan dansen. Ze zongen (verrassend voor de chauvi Fransen) veel engelstalige covers en wij zongen en dansten (al zittend) gezellig mee. We hadden flinke lol en plezier en zijn tot het einde gebleven. Wat een leuk duo zeg, erg muzikaal. En wat een leuke avond!

 

Dinsdag 5 augustus

Vanochtend is Niels weer in z’n eentje op pad gegaan, ditmaal een tocht naar de 5 meren. Ik had een relax dagje en heb voornamelijk met mijn neus in de boeken gezeten. Om 14.00 uur kwam Niels erg voldaan terug van een mooie tocht en hebben we meteen de foto’s gekeken. Heeel mooi!

‘s Middags zijn we gaan shoppen in de wijk Eucherts en……hebben we allebei een nieuwe winterjas gekocht. Juist ja, in de zomer….. Mooi in de uitverkoop. Niels een blauwe North Face en Daan een knalrode donsjas. Er zat zelfs een echt bontkraagje aan de muts, maar dat heb ik in de winkel achtergelaten, yergh. Maar, we zijn erg happy met onze aankopen en thuis in de caravan hebben we ze nogmaals aangetrokken en aan elkaar geshowd, hahaha.

 

Woensdag 6 augustus

Vanochtend warden we wakker, keken we naar buiten en werden we verrast door een prachtige blauwe lucht en heldere lichtinval. Geweldig goed weer voor een mooi tochtje in de bergen. Na ons dagelijkse chocopasta-shot gingen we richting kabelbaan. Ja, het wordt nog eens een hobby van me, echt waar. Voor ons zat een man met een Maltezer leeuwtje op schoot, dat zou ik niet zo snel doen met Grover. Stel dat ie ineens eruit springt, is toch lullig. Afijn, ik genoot dit keer ook echt van de kabelbaan, ja, ja. Eenmaal boven zijn we eerst naar de burcht gewandeld en onderweg foto’s gemaakt van de Mont Blanc die steeds groter en mooier werd. Wauw, wat een berg zeg, heel krachtig! Vanaf de burcht ging er een wandeling naar de top van de Montvalezan, ongeveer 1,5 uur wandelen en klauteren. Ik gooide al mijn redenen om het niet te doen (voeten, hoogtevrees etc) overboord en ging maar eens een keer naar mijn gevoel luisteren. Dat zei duidelijk: Gaan! Ik ben blij dat ik gegaan ben, want het was een heerlijke tocht. Slingerende rotspaden, kijkend in de diepte van de vallei, de zon op ons bolletje, de wind die mijn krullen alle kanten op blies. Het doel heiligt de middelen en die mooie top doet de aandacht aan de pijnlijke voeten sterk verminderen. Te samen met mijn grote vriend de wandelstok liep ik samen met Niels in een aardig tempo omhoog. Oke, met zo nu en dan een uit-hijg en puf-momentje. Voor mij dan he, want Niels die kan makkelijk naar boven rennen. Onderweg vaak de witte berg gefotografeerd, blijft mysterieus en mooi. Een stukje via een kabel over de rotsen geklommen. Maar, op een gegeven moment werd het mij te hoog, het pad op de richel te smal, de wind te hard en de top iets te akelig. Dus, ik vond het een mooi moment om te stoppen, ook al was het dan niet op de top. Het was helemaal goed zo en ik heb enorm genoten!

De terugweg ging beduindend sneller. Ik keek zelfs weer uit om met de kabelbaan naar beneden te gaan, zo lekker vond ik het! Eenmaal in Rossiere een patatje gegeten. De eigenaar wilde graag met ons buurten en gooide woorden als Amsterdam, Red Light district en Maastricht naar ons toe.

De rest van de middag hebben we lekker rustig aan gedaan. Boekje gelezen in de zon.

‘s Avonds echter zijn we weer op pad geweest en wel, naar een ijshockeywedstrijd! Van de eigenaresse van de camping hadden we 2 gratis tickets gekregen voor de vriendschappelijke wedstijd van Les Tigres Blancs tegen de club van Tignes. Nou, het was erg lache! Het was een kleine baan en het was er koud, kwamen wij aan in onze korte broeken. We hadden wel goede zitplaatsen en waren getuigen van veel vrolijkheid op de baan. Ouwe rotten en jonkies, tegen elkaar aan beukend, elkaar teckelend, vallend en weer opstaand. Het was een theatraal gebeuren met veel humor. En, natuurlijk ook met de welbekende klanken van het orgel wat het publiek opzweepte en de spanning er goed in hield. We leefden erg mee en na de pauze keek Niels lachend in mijn richting toen ik schreeuwde ‘Allez’ helemaal opgaand in het spel, hahahaha. Helaas mocht het niet baten en won de tegenpartij, maar wat kan ons het schelen, wij hebben veel lol gehad. Wat betreft de kou, het kan heerlijk verwarmend zijn om met je benen onder de blower in de toilet te staan….

 

Donderdag 7 augustus

Vandaag uitgeslapen, op ons gemak ontbeten en toen naar La Thuile gereden net over de Italiaanse grens. Dat was ook duidelijk te merken, want het laatste stuk weg er naartoe was belabberd. In La Thuile hebben we een rondje centrum gedaan en lekkere taart gegeten in een cafeetje. Verder was er weinig te beleven. Het is een ski oord, net iets ruiger dan La Rossiere. Op de terugweg zijn we uitgestapt bij het Lac du Verney, waar we even heerlijk uit de wind in een alpenwei hebben gelegen en maffe selfies hebben gemaakt. Waarom die niet op de site staan? Stuur maar een mailtje als je ze wilt zien…. De Alpen kenmerken zich naast de prachtige hoge bergen ook door allerlei mooie, schattige alpenweiden met de meest kleurrijke bloempjes.  En dat was ook hier weer zo mooi. Echt genieten is dat!!! In de middag lekker gelezen in het zonnetje en ‘s avonds binnen bij de kachel.

 

Vrijdag 8 augustus

In de ochtend scheen de zon volop. Spullen ingepakt, stacaravan schoongemaakt en rond 14.00 uur vertrokken. Om zwarte zaterdag te vermijden deze middag al vertrokken. ‘s Avonds wilden we overnachten op dezelfde camping als de heenweg. Maar ja, je kent het vast wel, als je eenmaal op weg bent naar huis, dan wil je ook graag naar huis. Komt bij dat het erg slecht weer was, met rukwinden en harde regenbuien, zodat we zelfs 60 met alarmlichten aan redden op de snelweg. Dus, besloten om door te kachelen en om 13.30 uur stonden we weer veilig en wel op het Gossespad.

 

Het was weer enorm genieten van de Franse natuurpracht en ook leuk dat ik de franse taal weer wat heb kunnen spreken! We hebben weer enorm genoten!